Toen ik vanuit Podgorica (Montenegro) na een 7-uur durende busrit, waarin ik werd gebrainwashed door de laatste Balkanhits en een rood gekookt ei cadeau kreeg van een coole Balkanjongen, uitstapte in Peć (Kosovo), kreeg ik even het gevoel de eerste buitenlander ooit te zijn die voet zette op Kosovaars grondgebied. Men stopte even met wat men doet in hedendaags Kosovo, hard werken en héél veel koffie drinken, en keek me nieuwsgierig aan. Om vervolgens weer onverstoorbaar door te gaan met werken en koffie drinken.

De ijzeren weg
Ik was zeker nieuwsgierig naar het hedendaagse leven in Kosovo, maar wat vooral mijn interesse in dit kersverse staatje, met toch bijna twee miljoen inwoners, had gewekt, was het Rugova gebergte in het noordwesten van het land. Mijn Lonely Planet had me verteld over een splinternieuwe Via Ferrata (letterlijk ‘ijzeren weg’) en die moest en zou ik beklimmen.

Interessant gezelschap 🙂
In het hostel kwam ik er al snel achter dat ik zeker niet de eerste noch de enige ‘outsider’ was. Mijn kamer deelde ik met een Duitse archeoloog die elke dag de bergen in trok om onderzoek te doen, een (op het oog steenrijk) Russisch meisje en een supercool Japans meisje (waarmee ik later zou doorreizen naar Macedonië) met een reisschema zo strak dat menig weddingplanner er van onder de indruk zou zijn.

Goedgestemde weergoden
Om er zeker van te zijn dat ik het Rugova gebergte ook daadwerkelijk kon beklimmen had ik van te voren een lokaal bedrijfje gecontacteerd dat tochten over de Via Ferrata organiseert. Het was helaas al een paar dagen druilerig weer en ik voelde (letterlijk) de bui al hangen. Klimmen gaat natuurlijk niet gebeuren met oer-Hollandse regenbuien, dus ik deed de avond van te horen kleine schietgebedjes aan de Kosovaarse weergoden; alles om ze blij te maken. En dat was gelukkig niet voor niets. Toen ik de ochtend daarop uit het raam keek was het redelijk droog en m’n gids Nol, die ik een uur later ontmoette, stond te popelen om op weg te gaan.

Valpartijen & Kosovaarse hoffelijkheid
Toen we een klein half uurtje rijden later bij het gebergte aankwamen had Nol ook nog een foeilelijke wandelbroek voor me meegebracht die ik mocht lenen. Ik had alleen een spijkerbroek meegenomen, en dat kon ik niet met goed fatsoen aan, vond hij. Ik hijste me in een tuigje waarmee ik mezelf kon bevestigen aan de rotsen en gespte mijn helm vast. Om bij het begin van het parcours te komen moest je eerst een touwbrug over. De trap naar de brug had listige dunne treden en bij de afdaling kletterde ik gelijk al naar beneden. Pijn en uberfaal. Op m’n snufferd lag ik daar met een grote schaafwond op mijn scheenbeen. Ik klauterde omhoog en Nol begeleidde me (aan mijn hand) met uiterste voorzichtigheid over de brug. Vanaf nu kon het alleen maar beter gaan..

Op de Via Ferrata
Toen we bij de route aankwamen legde hij me het principe nog eens uit. Je volgt het parcours van staalkabels en je zorgt dat je altijd met minimaal één gesp vastzit aan de kabel. We gingen enthousiast op weg en hadden de route helemaal voor onszelf. Onderweg kwamen we langs grotten, waarbij Nol me steeds een mooi mythisch verhaal wist te vertellen.

De Via Ferrata beklimmen was fantastisch en het uitzicht onderweg ongelofelijk mooi. Toen we na tweeënhalf uur klimmen de top bereikten bewonderden we onder het genot van huisgemaakt brood met bosbessenjam het prachtige uitzicht. Een perfecte afsluiting van mijn bezoek aan dit bijzondere land.

Ik bezocht Kosovo als onderdeel van een reis door de Balkan, waarin ik ook een Grand Tour maakte door Montenegro, en Macedonië en Bosnië en Herzegovina aandeed. In Bosnië en Herzegovina blogde ik over het Bjelašnica gebergte en Mostar. Over Macedonië lees je meer in ‘Bijzonder Skopje’. Mijn nieuwgemaakte Japanse vriendin zou ik een half jaar later weer zien toen ik haar opzocht in Japan. ❤