Enigszins opgelucht stap ik ’s ochtends in Puerto Vallarta bij Israel in de auto. Vallarta, zoals de stad ook wel liefkozend genoemd wordt, is ontzettend warm en de luchtvochtigheid is hoger dan ik sinds lange tijd ervaren heb. Als je door de hordes feestvierende Amerikaanse en Mexicaanse toeristen heen kunt kijken is de stad mooi en kleurrijk. De huizen zijn idyllisch Mexicaans en traditioneel eten is ook hier in overvloed te vinden. Toch weet de stad me niet echt te pakken en heb ik moeite om door de hitte, de proppers en de feestgangers heen te kijken. Door gaan we dus!

Dorpje in het verlaten moeras
In mijn reisgids heb ik gelezen over Mexcaltitan, een piepklein eilandje dat in het midden van een enorm moeras ligt. Het klinkt als een avontuur en dat is precies wat we nodig hebben na twee dagen in een ‘van alle gemakken voorzien’ appartement gezeten te hebben. Het is tijd dat we even terug gaan naar de basis, even weg van het gemak. Vanaf Vallarta is het zo’n vijf uur rijden naar de plaats van bestemming en onderweg genieten we van prachtige vergezichten en mijmeren we over wat ons te wachten staat. Het laatste half uur rijden we door groen moeraslandschap dat hier en daar gesierd wordt door een roze baby vogel. We maken de fout om vanuit het open autoraam foto’s te maken van de vrolijk gekleurde beestjes. Drie generaties muggenfamilie besluit direct bij ons in te trekken. Het laatste stuk van de reis houd ik me daarom bezig met het een voor een uitzetten (lees moorden) van onze ongewenste reisgenoten.

De weg leidt naar een piepklein haventje van waar lancha’s (kleine bootjes) vertrekken naar het eiland. Een eveneens piepklein vrouwtje loopt enthousiast zwaaiend op ons af en zegt op onze auto te kunnen passen. Ze wijst naar een betonnen patio naast een bakstenen hok, daar kunnen we ‘m neer zitten. Ze gaat hier voorlopig niet weg belooft ze. Ik vraag me af of het hok, dat volgestouwd is met rommel en deuren noch ramen heeft, haar huis is. Wat ben ik toch ongelofelijk verwend, denk ik terwijl ik geïrriteerd een mug van me af sla.

Blije schippers & goedkope hotelkamers
Een paar minuten later stappen we met onze backpacks in de lancha van een goedgehumeurde schipper. Vanaf het bootje zien we de kerktoren van Mexcaltitan al snel dichterbij komen. Als we vijf minuten later aan wal komen vinden we in de eerste straat direct al het enige hotel op het kleine eilandje, waar de eigenaresse ons hartelijk verwelkomt. De kamer kost omgerekend nog geen 16 euro en als het vrouwtje de deur achter zich dichttrekt laten we ons voorzichtig op het bed zakken. De kamer lijkt in geen jaren te zijn schoongemaakt. Uit de airconditioning hangen dikke slierten stof en in de badkamer hangen kapotte spinnenwebben aan de muur. Ik krijg er spontaan jeuk van, maar goed, ik wilde avontuur toch?

In een bootje op de lagune❤
De schipper van de lancha had ons een rondvaart rondom het eilandje aangeboden, dus we besluiten de hotelkamer maar even te laten voor wat het is, en wederom in het bootje te stappen. Na een paar minuten door het moerasland te hebben gevaren komen we uit in een prachtige lagune. In de mangrove die de lagune omringt wonen jaguars en herten vertelt de man. Vanaf de boomtoppen worden we bespied door arenden en hier en daar zien we een dode slang in het water drijven. Het water in het moeras wordt aangevoerd vanuit een rivier die de helft van het jaar zoet water brengt, en de andere helft zout water. De eilandbewoners vissen het hele jaar door op garnalen en andere kleine vissoorten. Ik vind het wonderbaarlijk dat de dieren zowel in het zoete als in het zoute water kunnen overleven. Dat is pas aanpassingsvermogen.. Heel even schiet door m’n hoofd dat we kwetsbaar zijn, hier alleen in de lagune met de onbekende visser die we niet kennen en die ik niet versta. Maar als ik omkijk zie en hoor ik de man honderduit met Israel babbelen over garnalen, het leven in Mexcaltitan en voetbal. Dat zit wel goed.

Taco’s & Tecate Light
’s Avonds eten we taco’s en drinken we bier op het dorpsplein. Kroegen zijn er niet en het hele dorp hangt hier maar wat rond met een Tecate Light in de hand. Wij drinken Tecate Original en meerdere keren worden we erop aangesproken dat je beter Light bier kunt drinken. Van Original schijn je erg snel dronken te worden. We zijn de enige (zichtbare) vreemdelingen op het eiland en trekken veel aandacht. De dorpelingen bekijken ons nieuwsgierig en ik zie dat ze over ons praten. Soms zegt iemand ons verlegen gedag. Een van de bewoners verzamelt al zijn moed en komt een praatje met ons maken. Hij heeft nog nooit van Monterrey (de op twee na grootste stad van Mexico) gehoord en denkt dat Holanda een voetbalclub is. Ik bedenk me hoe anders zijn wereld is van de mijne. Ik voel me ongemakkelijk door het gestaar en tegelijkertijd verwend. Ik heb geen zin meer om te praten, maar hey, ik kom toch deze man z’n dorpje bezoeken? Dus is die paar minuten een praatje maken nou echt zoveel gevraagd?

Rond tien uur lopen we terug naar het hotel. Tegen onze zin in, want we zijn niet moe en we willen niet in die vieze hete hotelkamer zijn, maar er is niets open en alles is zeiknat van de tropische regenbuien van vandaag. Bovendien wordt het opeens stil op straat.

Een slapeloze nacht & pure verwendheid
Die nacht slapen we niet. Het is bloedheet in de hotelkamer en omdat ik een kakkerlak in de badkamer heb gezien durf ik niet naar de WC. De airconditioning zetten we niet aan omdat Israel zegt dat de eigenaresse door de elektriciteitskosten dan waarschijnlijk verlies zal maken op onze overnachting. Alles kriebelt en in mijn hoofd spelen zich de meest horrorachtige scenario’s op dit eiland af, met ons in de hoofdrol. Met alle macht probeer ik te relativeren want ik weet bijna zeker dat het lieve vrouwtje ons haar beste kamer heeft gegeven en dat haar eigen kamer een stuk minder ‘luxueus’ is. Een nachtje slapen zoals de mensen hier dag in dag uit slapen, dat moet toch te doen zijn?

We tellen de uren af en als ’s ochtends het eerste licht door het smerige raampje schijnt wissel ik mijn met zweet doordrenkte kleren voor een relatief schoon setje en stop ik mijn toilettas in mijn verder onuitgepakte backpack. Eenmaal in de lancha terug naar de bekende wereld kan ik weer even genieten van de klotsende golven en het geluid van de vogels.

Een beter leven?
In de lancha is ook een hele familie ingestapt met koffers vol bagage. Aan de kade werd uitgebreid afscheid genomen van de achterblijvers. Israel vangt wat flarden op van de gesprekken en vertelt me later dat het pasgetrouwde stel (ze lijken nog geen 16 jaar oud) het eiland verlaat en dat de familie ze uit kwam zwaaien. Het stel gaat naar een grote stad of misschien wel naar de VS. Op zoek naar een beter leven.

In de comfort van de muggenvrije auto denk ik daarover na. Een leven in totale isolatie lijkt me ondragelijk, het iedereen kennen, het niet weg kunnen wanneer je daar zin in hebt en het beroep van visser bij je geboorte meekrijgen. Maar als dat alles is wat je kent, is weggaan dan niet net zo moeilijk? Zou het stel het harde individualistische leven in de stad kunnen verdragen na de gemoedelijkheid van het eiland en de vertrouwde medebewoners?

Meer over Mexico..❤
Ik bezocht Mexcaltitan als onderdeel van een road trip vanuit Monterrey naar de Pacifische kust. Tijdens een eerder bezoek aan Mexico bezocht ik onder meer Mexico City waar ik ook over blogde.