The Lake District was mijn allereerste trip alleen en ik was nervous as hell. Van te horen had ik alles honderd keer gecheckt en ieder piepklein dingetje dat eventueel fout zou kunnen gaan had al meerdere keren door m’n hoofd gespookt. Maar laten we wel wezen, de reis ging niet naar Timboektoe of een eilandje in de stille oceaan; de reis ging naar de overzijde van het kanaal. Ik zou vanaf Amsterdam in een uurtje op Manchester vliegen en vanuit daar een twee uur durende treinrit naar Windermere maken. Alles ging precies zoals gepland maar god wat was ik blij toen ik halverwege de middag op mijn allereerste hostelbedje plofte.

Een avontuurtje?
Lauren-Anne, een superleuk meisje uit Zuid-Afrika, ontmoette ik twee dagen later in datzelfde hostel. Het was zowaar een beetje droog en we waren allebei hongerig naar avontuur (maar liever niet alleen). De dag daarvoor had Paul, een local die ik ’s avonds in de pub had ontmoet, me al veel moois van de omgeving laten zien en dat maakte me nieuwsgierig naar meer. We bladerden door tientallen foldertjes en vonden een gemiddeld ambitieuze fietsroute door een Teletubbie-achtig uitziende omgeving.

Stiekem steile heuvels
De fietsverhuur lag op steenworpafstand van het hostel en een klein uur later trapten we onze pedalen al enthousiast in de rondte. Na nog geen kwartier fietsen lieten we de autoweg achter ons en fietsten we door groen heuvellandschap. De mini bergen reikten zover we konden kijken. Van dichtbij waren de heuveltjes echter verrassend steil en toen we de eveneens steile afdaling op losse grond inzette ,was ik blij dat ik geheel tegen m’n principes de verplichte helm had opgezet.

Kastelen & Zuid-Afrika
Toen we na anderhalf uur fietsen arriveerden bij onze lunchplek, een oud kasteel met uitzicht over een helderblauw meer, waren mijn Nederlandse fietsbenen, die het toch zwaar te verduren hadden gehad met de heuvels, blij dat ze even uit mochten rusten. Tijdens de lunch vertelde Lauren-Anne me over haar leven in Zuid-Afrika. Over de prachtige natuurgebieden rondom haar geboorteplaats, de mooie plekken die ze had bezocht met haar familie in Namibië, en de nog altijd heersende Apartheid.

Hetzelfde of toch niet?
Al uitkijkend over het rustgevende landschap dacht ik daarover na. Aan de buitenkant leken we zo op elkaar,  maar onze achtergrond kon niet veel meer van elkaar verschillen. Ik stelde me een leven voor dat binnen het dorp veilig en vertrouwd is, maar één stap daarbuiten onzeker en soms levensgevaarlijk. Een leven waarin het uitmaakt met wie je omgaat en waarbij het in je eentje, hoe frustrerend ook, vrijwel onmogelijk is om stereotypes te doorbreken. Zo’n leven kende ik niet, en zelfs een voorstelling ervan maken kostte me moeite, want zo diep in gedachten als ik fietste, zo snel werd mijn aandacht weer opgeëist door de groene heuvels.

Lammetjes in de wei ❤
Terug naar het nu keerde ik helemaal toen we bij het hoogtepunt van onze fietstocht aankwamen, een prachtig uitzichtpunt over een in de zon schitterend meer, een vallei vol bloemen en boerderijen met vrolijk in het rond dartelende schaapjes.

Terugkijkend op mijn eerste soloreis had deze niet veel voorspoediger kunnen verlopen. Mijn energie werd wel erg in beslag genomen door het perse willen ontmoeten van andere mensen. Later leerde ik dat reizen daar eigenlijk helemaal niet om gaat, in ieder geval niet voor mij. Het  gaat het er juist om dichterbij jezelf te komen, even afstand te nemen van de dagelijkse routine en uit je comfortzone te treden. Soms kunnen nieuwe mensen  je daar bij helpen. Ze stellen vragen die je jezelf misschien niet durft te stellen of laten je een andere manier van leven zien. Tegelijkertijd kunnen andere mensen je ook ontzettend eenzaam doen voelen en je doen realiseren dat we soms misschien contact zoeken om de verkeerde reden. Kortom, een mooi leermoment voor de toekomst, want het alleen reizen smaakte na deze trip zeker naar meer!