Een Duitser, een Brit, een Taiwanees, een Montenegrijn en een Nederlander zitten in een auto. Het lijkt de start van een slechte mop, maar niets is minder waar. Het is de start van mijn dag in Kotor. Samen met drie hostelgenoten en een Montenegrijnse bestuurder zullen we vandaag een aanzienlijk deel van Montenegro gaan verkennen.

Het begin van de rit is volgens verwachting awkward. Binnen in de auto is er geen ruimte voor privacy of personal space. De Brit kletst erop los, de Taiwanese giechelt, de Duitser heeft nul zin in sociaal contact en de Montenegrijnse bestuurder ziet het hele schouwspel geamuseerd aan.

We tuffen vanuit Kotor langzaam omhoog door de bergen en stoppen bij een prachtig uitzichtpunt. Ik kijk m’n ogen uit en schiet de ene foto na de andere. Vanachter iedere bocht lijkt het uitzicht over de baai van Kotor mooier en mooier te worden.❤

• 

• 

Na de tussenstop is de Duitser in geen velden of wegen meer te bekennen. De bestuurder vertelt ons dat hij zich bedacht(?) heeft en terug is gaan lopen. ‘Zonde’, vind ik, maar stiekem ook niet heel erg, want het werd wel een beetje warm op de achterbank.

De bergen van Kotor maken plaats voor platteland en we kijken vanachter het autoraampje naar herders met hun kudde schapen. Het is perfect weer; een bleek zonnetje tegen een helderblauwe lucht getekend door spierwitte wolken. Om bij weg te dromen. Was het niet voor de Brit die non stop doorratelt over zijn Keniaanse vrouw.

Onze volgende stop is het Ostrog klooster, vlakbij de plaatsjes Povija en Mandići. De slingerweg er naartoe is omgegeven door boomgaarden. Het Servisch-Orthodoxe klooster is in een rotswand gebouwd en ziet er van afstand al spectaculair uit. Na het bezoek aan het klooster moet ik dermate nodig plassen dat ik me over mijn WC-vrees heen zet en me in onderstaand etablissement begeef.🙈

• 

• 

• 

Omdat de weg naar het klooster dood loopt is de weg terug net zo mooi (en slinger de slang) als heen. Ik begin alleen een beetje duizelig (lees kotsmisselijk) te worden van het bochtenwerk. Gelukkig zijn we nog maar een uur of twee van Kotor vandaan..🙈 De Taiwanese lijkt nergens last van te hebben. De Brit overigens ook niet, want die heeft zich vanaf minuut een op de voorstoel genesteld en lijkt niet van plan zijn plek op te geven. Ik eet for the time being al mijn snacks maar op.

Op de weg terug richting Kotor rijden we door een supermooie omgeving vol groene heuvels in helderblauw water, waarvan ik helaas (zei zij beschaamd) de naam vergeten ben. (Mocht iemand het herkennen, let me know please, want ik zou er graag nog eens naar terug gaan.)❤

• 

We stoppen nog bij een restaurantje dat idyllisch aan het water is gelegen. De typisch Montenegrijnse keuken is helaas niet ingesteld op vegetariërs, maar mijn reisgenoten doen zich te goed aan een heerlijk ruikende soep. Ik stel me zeer content met mijn salade.

• 

• 

’s Avonds terug in het hostel praat ik na met de Brit. Al met al heeft de dag (en de kleine ruimte) blijkbaar toch voor enige verbroedering gezorgd. We praten over zijn leven in Roemenië en de reizen die we willen maken. We wisselen emailadressen uit en beloven elkaar onze foto’s te sturen als we thuis zijn.

De verbroedering is echter kortstondig want van de beloofde emails komt niets terecht. Jammer? Misschien, misschien ook wel niet. De dag door Montenegro was in ieder geval prachtig en een ervaring om nooit te vergeten.😊

Montenegro bezocht ik op mijn tweede trip door de Balkan, waarop ik ook Bosnië en Herzegovina, Kosovo en Macedonië aandeed. Hierover blogde ik al in naar ‘Balkans meest geliefde brug’ in Mostar, het Bjelašnica gebergte, Via Ferrata in Kosovo en ‘Bijzonder Skopje’.