Zoals de titel van mijn blog suggereert is verhalen vertellen niet mijn sterkste kant. Als ik terugkom van een reis zit ik boordevol energie en zou ik dat het liefst met de hele wereld delen. In de praktijk gaat dat meestal anders. Sterker nog, het gaat steevast hetzelfde. Zodra ik weer samen ben met mijn vrienden en familie is álle aandacht natuurlijk op mij gericht. ‘En?!’, ‘Hoe was het?’, ‘Vertel eens, wat heb je allemaal gedaan?’ vuren mijn geliefden nieuwsgierig  op me af. Ik loop dan rood aan en knipper zenuwachtig met mijn ogen, niet wetend waar ik moet kijken. ‘Uhm, ja.. superleuk!’ zeg ik dan. ‘Uhuh, uhuh, ja.. en?!’ vragen ze met verwachtingsvolle ogen. Soms mompel ik dan nog iets over hiken en leuke nieuwe mensen, maar meestal blijft het bij nog een keer ‘ja echt, het was echt heel leuk!’.

Alhoewel dit niet uit mijn sprankelende verhalen blijkt, brengt reizen me ontzettend veel. Naast overweldigende natuur, mooie vergezichten, bijzondere culturen en (vaak) overheerlijk eten heb ik vrienden gemaakt en liefde gevonden, en soms ook gelijk weer verloren. Op reis voel ik me sterker dan ooit en tegelijkertijd ontzettend kwetsbaar. Ik kan de hele wereld aan, maar één onverwachte wending kan me ook totaal van m’n apropos brengen.

Met de verhalen op m’n blog geef ik je kijkje in mijn hoofd en neem ik je mee op reis. Ik wil je de wereld door mijn ogen laten zien. En misschien wil ik je heel stiekem ook wel stimuleren om (alleen) het onbekende op te zoeken. Want mooie momenten met elkaar delen is fantastisch, maar alleen op reis gaan blijft voor mij toch wel het ultieme avontuur!

Liefs,
Iris