Het doel is als volgt: de zestig kilometer lange tolweg, die Onomichi op hoofdeiland Honshu met Imabari op Shikoku-eiland verbindt, per fiets af leggen. De veelbelovende fietstocht is de reden waarom ik na twee weken hoofdeiland Honshu zuidwestwaarts trek. De Shimanami Kaido verbindt zes eilanden met moderne bruggen en is als enige verbinding ook toegankelijk voor voetgangers en fietsers. Het uitzicht vanaf de bruggen moet spectaculair zijn. De kleine dorpjes op de eilanden uitnodigend en gemoedelijk. Reden genoeg om met eigen ogen te moeten zien!!😊

• 

Fietshostel
Vanuit Kyoto neem ik een Shinkansen naar Imabari. Uiteraard komt deze op de seconde op tijd het station binnen rijden en rijdt eveneens op de seconde op tijd weer weg. Het interieur is smetteloos en mijn medepassagiers doodstil. Bij aankomst in Imabari tref ik mijn hostel nog geen honderd meter van het station en de fietsverhuur. ’s Avonds wisselen fietsenthousiastelingen onder het genot van thee en rijstdriehoeken ervaringen en tips met elkaar uit. Can it get any better? Vraag ik me af.

Partners in crime❤
Ja dat kan. Het is namelijk hier dat ik Maria ontmoet: een Zwitserse veganist van midden veertig. Samen maken we een fietsplan voor de volgende dag. Stiekem zijn we best een beetje zenuwachtig en blij dat we een fietsbuddy hebben gevonden. We gaan op tijd naar bed en besluiten dat we ’s ochtends maar beter zo vroeg mogelijk kunnen vertrekken.

• 

Fietsen first!
Zo gezegd, zo gedaan. Om tien voor acht staan we ongeduldig voor een nog zeer dichte fietsverhuur te wachten. We zijn niet de eersten en dus genoodzaakt achteraan de rij aan te sluiten. Als het mannetje van de fietsverhuur dan eindelijk arriveert, begint hij tergend langzaam de teruggekomen fietsen te inspecteren. Een kleine twintig minuten later zijn wij aan de beurt. De man kijkt nu al enigszins vermoeid uit zijn ogen; dat wordt een lange dag..

Bureaucratie & mini fietsen
Als ik, nadat we eerst een shitload aan papierwerk hebben ingevuld, dan toch echt op m’n fiets(je!) stap, realiseer ik me pas hoe klein die is. M’n knieën raken zowat het stuur en ik kan m’n benen bij lange na niet ver genoeg strekken om enigszins comfortabel te kunnen fietsen. Ik kijk achterom of het vermoeide mannetje er nog staat, maar de rij is inmiddels exponentieel gegroeid en hij heeft letterlijk zijn vermoeide handen vol. Hè jakkes, de tijd tikt door en we staan allebei te popelen om op weg te gaan. Tegen beter weten in besluit ik dat dit is waar ik het vandaag mee ga doen. Ik ga op het iniemienie zadeltje zitten, trap de pedalen om en off we go!😊

• 

Het eerste half uur gaat de route over vlak terrein. Ik voel gelijk al hoeveel moeite het me kost om op het te kleine fietstje te fietsen en als we bij de eerste brug aankomen voel ik een lach opkomen. Het fietspad loopt in een soort ronde trechter in cirkels omhoog en als we tien minuten later eindelijk bovenaan zijn staat het zweet me op het voorhoofd.

Maar dan de views..
Het uitzicht vanaf de brug over het strakke blauwe water doet die vermoeidheid als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hier een daar is een klein groen eilandje als met een punaise in de vlakte geprikt. Verder is het zo ontzettend stil dat het lijkt alsof we naar een schilderij staan te kijken. Het toeteren van een auto achter ons haalt ons uit de droom..❤

• 

• 

Verzuring & even wat anders
We rijden de brug via zo’n zelfde trechter weer naar beneden, om nog geen kwartier later bij de volgende brug wederom zo’n architectonisch hoogstandje aan te treffen. Als we boven aankomen zijn mijn benen verzuurd. Maria, die zo’n 1.60 meter is, heeft duidelijk minder moeite met haar Japanse tweewieler. Boven heerst hetzelfde gemoedelijke tafereel als op de eerste brug. Beneden besluiten we de bruggen even te laten voor wat ze zijn en het eiland te gaan verkennen.

• 

Vegan in Japan
Op het eiland komen we kleine dorpjes met vriendelijke inwoners tegen. Om de overheersende stilte zo nu en dan even te doorbreken vertelt Maria me over haar leven in Zwitserland. Ze werkt als architect voor een gerenommeerd architectenbureau. Thailand is haar favo reisbestemming, omdat het eten daar zo lekker is. Vreemd genoeg zie ik haar die dag geen een keer iets eten. Heel merkwaardig. Zeker omdat ik zelf al om 12:00 door m’n hele rantsoen heen ben. Veganist zijn in Japan valt haar zwaar, zegt ze. Gelukkig heeft ze bij 7/11 een paar goede vondsten gedaan, waaronder de inmiddels beroemde rijstdriehoek. En water..

Doelen zijn er om bij te stellen🙈
We hebben vrij snel door dat de geplande 120 kilometer héél ambitieus (en ver..) is. De heenweg zullen we zeker gaan halen, maar we moeten ook nog terug. We besluiten ons gezamenlijke doel iets aan te passen naar het verkennen van een aantal van de eilanden langs de Shimanami Kaido. De reis op zich moet dan maar het doel zijn.

• 

We fietsen zo samen de hele dag rondom de eilandjes en over de moderne bruggen. Een ervaring om nooit te vergeten!❤

Wel of niet naar Shikoku-eiland?
Ik was enigszins gaan twijfelen aan mijn plan om af te reizen naar Shikoku-eiland, toen bleek dat geen enkele reiziger die ik onderweg ontmoette ooit had gehoord van de voor mij voornaamste aantrekkingskrachten van het eiland: de pelgrimstocht langs 88 tempels en de Shimanami Kaido. Had ik dit eiland in m’n hoofd dan veel spectaculairder gemaakt dan het was? Kon ik ook niet beter wat langer in Kyoto bijven of toch Nara of Nagasaki bezoeken? Misschien wel, maar misschien nog beter: een andere keer. Want wat ben ik ontzettend blij dat ik naar Shikoku-eiland ben gegaan!

• 

Om vijf uur leveren we onze fietsen in bij het inmiddels uitgeputte mannetje. De fietstocht en onze verzuurde lijven hebben voor verbroedering gezorgd en die avond eten we samen de zoveelste veganistische rijstdriehoek, voordat we allebei als baby’s in slaap vallen.

Op Shikoku-eiland maakte ik ook een eendaagse pelgrimstocht langs zes van de 88 tempels, in Kyoto blogde ik ook over het bijzondere heiligdommencomplex Fushimi Inari-Taisha!❤

•