Oslo was het resultaat van een zoektocht naar een stad met hikingsmogelijkheden in de buurt. De ‘Nordmarka wilderness’, zoals het natuurreservaat ten noorden van Oslo genoemd wordt, begint letterlijk daar waar de stad ophoudt. En opzich is ‘wilderness’ nog niet zo’n gekke benaming voor een gebied dat zo’n 430 vierkante kilometer beslaat.

Naar de ‘wilderness’
Na een dag Oslo verkend te hebben vond ik het tijd voor natuur. Mijn Airbnb-familie voedde me met stevig huisgemaakt brood en gaf me wat tips, waarna ik vroeg in de morgen op weg ging naar het station. Zo vroeg dat ik een uur voor een gesloten visitor center stond te wachten om de noodzakelijke kaart op de kop te tikken. Niet veel later stapte ik, met de kaart, twee flessen water, meer brood, noten en drie energie bars, in de metro.

De weg naar boven
De drukke stad maakte al na een paar minuten plaats voor buitengebied dat gekleurd werd door sprookjesachtige Hans & Grietje huisjes. Onderweg passeerden we de Holmenkollen skischans, welke zijn faam dankt aan de Olypische Winterspelen van 1952. Als er geen wedstrijden zijn maken de sporters graag plaats voor toeristen die met liefde de hoofdprijs betalen om van het uitzicht op de schans te genieten. Na de skischanshalte had ik de metro zowat voor me alleen en met een handjevol medepassagiers begonnen we aan de klim door het landschap. Het aantal huisjes liep terug tot een minimum en het uitzicht werd alsmaar mooier.

An unexpected surprise Bij het eindstation stapte ik samen met de overgebleven passagiers uit de moderne wagon. Het station was niet meer dan twee overkappingen met daartussenin de spoorlijn. Hoe ik het niet had zien aankomen is me een raadsel, maar op het moment dat ik het beginpunt van de trail op liep realiseerde ik me dat het gebied bedolven was onder een dikke laag sneeuw. De eerste meters waren enigszins verhard door de vele voeten die de sneeuw de grond in hadden gedrukt, maar toen mijn medepassagiers rechtsaf sloegen waar ik rechtdoor ging, zakten mijn voeten diep weg in de sneeuw.

Krakende stilte
Ik volgde een duidelijk zichtbaar pad en zag aanwijzinsbordjes met daarop de trail die ik wilde lopen en de plaatsen die onderweg zou aandoen. Langs me heen zoefde af en toe een eenzame langlaufer, maar verder heerste de rust. Het enige geluid was dat van de wind die door de bomen woeide en mijn krakende schoenen in de sneeuw. De stilte maakte me rustig en ik vroeg me af of hoe groot de kans was dat ik een eland tegen het lijf zou lopen.

Verwarrende T-splitsingen
De route op mijn kaart raakte ik kwijt toen ik bij een T-splitsing het verkeerde pad koos, maar Google Maps wees me op een veelbelovend zijpad dat me op dezelfde bestemming zou brengen. Dat pad leidde me naar een grote vlakte die hier en daar gesierd werd door een boom of struik (coverfoto). De eenzame hiker die ik zojuist passeerde was uit het zicht verdwenen en ik had de vlakte helemaal voor me alleen. De stilte voelde verpletterend. Misschien dat ik daarom maar snel weer doorliep; de grote vlakte op.

Twijfels
Ik merkte al snel dat de grond onder mijn voeten niet vast was. Mijn stappen werden voorzichtiger, want ze drukten niet meer op sneeuw maar in plassen water en ijs. Toen ik wederom bij een T-splitsing kwam die niet op mijn Google-Maps werd aangegeven, en waarbij elk zicht op een pad plots verdwenen was, begon de twijfel in mijn hoofd langzaam toe te nemen.

Beren op de weg
De stilte voelde opeens onheilspellend aan en de knuffelbare elanden in m’n gedachten maakten plaats voor hongerige beren. Ik voelde me op z’n zachts gezegd niet op m’n gemak en besloot terug te keren. Tenslotte kon ik de track nu nog uit m’n hoofd terugvinden. Mocht m’n telefoon het begeven zou dat straks misschien geen optie meer zijn.

Fashionable in de sneeuw
Na een klein kwartier op de weg terug kwam ik een enorm stijlvol gekleed ‘nordic walking’ koppel tegen, wat me enigszins geruststelde. Eenmaal terug op het duidelijk zichtbare pad haalde ik eens diep adem; juist, dit is beter, dacht ik.

Ik wandelde die dag nog een paar uur rond in het mooie Nordmarka en kwam daarbij langs een prachtig meer (waar ik mijn brood en een energiebar verslond). Ver van de paden ging ik niet meer, maar ik genoot wel intens van het mooie landschap, waarbij ik me afvroeg of dit gebied nog mooier kon zijn wanneer de bladeren in herfstig geel en rood zouden kleuren. Voor nu even terug naar de bewoonde wereld dus, maar meer dan genoeg reden om nog eens terug te keren..❤️