Ik heb er inmiddels twee nachten opzitten in het Pod Voglom hostel in Bohinj (Slovenië). Mijn kamer deel ik met twee Britten. En alhoewel we allemaal behoorlijk ons best doen is het contact tussen hen en mij ongemakkelijk. Mijn ‘kamervrienden’ heten Luke en Chris en zijn ‘hardcore into the outdoors’. Over hun bedrelingen hangen headbands en waterzakken voor in de rugtas. Onder het bed staan een paar intensief gebruikte Solomons.

–^-^–

Eerlijk is eerlijk, Luke en Chris zijn ontzettend vriendelijk. Maar misschien is dat ’t ‘m juist. Zijn ze té vriendelijk. Zijn ze té enthousiast over mijn hikingplannen, en word ik daar een beetje ongemakkelijk van. Ook nadat ik terloops heb laten vallen dat mijn vriendje supercool en outdooring is, lijkt de intensiviteit van het oogcontact alleen maar toe te nemen. Ik besluit dat het beter is om wat afstand te bewaren.

Ik hike die ochtend in een klein uurtje naar de Savica-watervallen waar ik Luke en Chris opnieuw tegenkom. Als ze me vertellen dat ze zich na deze veertig minuutjes fietsen terug zullen trekken om de rest van de middag met een kajak op het meer te dobberen, doet dat mijn ego stiekem wel een beetje goed.

Na de watervallen hike ik alleen verder richting Dom na Komni (een berghut op het Komna plateau). Het is doodstil op het pad. Na een half uur kom ik voor het eerst een medehiker tegen en het ‘bruine-beren-verhaal’ van de man in het vliegtuig spookt steeds regelmatiger door m’n hoofd. Ik ben me er erg bewust van hoe alleen ik ben, maar voel me tegelijkertijd ontzettend alive, in the present. Alsof ik precies daar ben waar ik zou moeten zijn.

Ik hike door tot ik bij de besneeuwde toppen kom en het pad niet meer van het bos kan onderscheiden. Ik besluit terug te lopen naar de watervallen, schrok een bord JOTA (een traditionele Sloveense soep) naar binnen, en begin dan aan de klim op Mt. Vogel.

Mt. Vogel is prachtig, maar na een uur moet ik me gewonnen geven. De berg is dermate stijl dat ik met de minuut vaker wegglij. Mijn benen tintelen van vermoeidheid en ik voel mijn energie wegebben. Chris vertelde me gisteren nog dat hij vanaf deze berg naar beneden is getrailrund en dat vind ik dan wel weer ontzettend cool.

Meer over mijn trip naar Slovenië lees je in de lange weg naar Bohinj en hike naar de Mostnica Waterval.