Als fervent mountainbiker doet alleen het idee al mogelijk een elektrische fiets te huren Israel onvoorstelbaar veel zeer. Alsof ik een Italiaan een aangebrande Casa di Mama pizza van de Albert Heijn voorschotel, zo kijkt hij me aan. Het hart bloed en ik kan de radertjes in zijn mooie hoofd zowat horen draaien: wat zullen de mountainbike-buddies ervan vinden? Zullen ze ‘m uitlachen? Voor gek verklaren? That is, als ze ‘m überhaupt nog accepteren..

–^-^–

We zijn in Val di Sole🇮🇹🌞, in het noorden van Italië, waar we binnen twee uur na aankomst al een dikke prent te pakken hebben omdat ik een tolpost over het hoofd zie. We eten ons verdriet weg met een grote pizza en rijden vervolgens door eindeloze bergpassen. We verblijven in Ossana de AirBnB van Sergio en zijn super-Italiaanse ‘mamma’, die beiden geen woord Engels spreken (behalve als het om 💰 gaat, dan is onze taalbarrière als sneeuw voor de zon verdwenen). 

• 

• 

Zodra we de deur van onze AirBnB-zolder achter ons hebben dichtgetrokken en twee Peroni’s🍻 hebben opengetrokken, kan het speurwerk beginnen. We spreiden kaarten en mappen uit over de vloer en spitten magazines door naar de coolste hikes.

It’s all fun & games, totdat we die supermooie fietsroute in het foldertje van de E-bikeverhuur vinden. De foto’s met uitzicht over de groene vallei, de bossen, de bergtoppen, ze lonken naar ons.💚💛 ‘Met een E-bike kom je hoger, verder. Zie je meer!’ doen de schuingedrukte teksten onder de foto’s ons geloven. And so the struggle begins..

Drie dagen heeft hij nodig om aan het idee te wennen. Om het te laten weken, de voors en tegens op een rijtje te zetten en het allemaal nog eens opnieuw te overdenken. Maar de allerlaatste dag is het toch echt zover. We gaan met de E-MTB! Het alternatief is een route met een ‘normale bike’ over dezelfde verharde weg die we al drie keer met onze foeilelijke Fiat 500L (in sparkly green edition)  hebben gereden. En daar zijn we hier uiteraard niet voor. We willen de hoogte in. Ons op laten slokken door de bergen, de bossen, de rust. En uiteindelijk van het min of meer ‘welverdiende’ uitzicht genieten. 

Eenmaal op de E-MTB lijkt Israel zijn interne struggle totaal vergeten. Als een vis in het water voelt hij zich.

Zodra we het afvalt achter ons hebben gelaten breekt het zweet me de poriën uit. Ik ben te trots (ja, blijkbaar is dat besmettelijk) om de ‘meehelpversnelling’ hoger dan standje één te zetten, en dat zal ik weten, als het pad in no-time zeer stijl wordt. 

 We fietsen🚵‍♂️🚵‍♀️ door dicht bos en zo nu en dan door een groene vallei, waar ik dankbaar gebruik van maak om een beetje op adem kan komen. We schieten kiekjes bij vistas en Ciao’en wat af tegen medefietsers. Godzijdank zijn we niet de enige met E-bikes, maar als we een Duits stel van een jaar of zestig op volbepakte ‘niet-E-bikes’ passeren, voelen we ons toch wel een beetje knudde.

Op de groene open velden worden we vrolijk verwelkomd door Italiaanse koeien 🐮, die naast cute ook super nieuwsgierig en aanhankelijk zijn. 

Bij het laatste uitzichtpunt tappen we nog wat water en besluiten dan dat het mooi is geweest voor vandaag. En wat blijkt? In sneltreinvaart naar beneden scheuren is natuurlijk veel leuker dan dat eindeloze gezwoeg omhoog!

Eenmaal beneden stuiteren we een klein half uur later nog euforisch van de adrenaline  de fietsverhuur binnen. Of we spijt hebben van de E-bikes, vraagt de verhuurder ons. Geen moment! 

Terug in onze AirBnB mijmer ik de rest van de avond na over onze dag. En terwijl ik andere coole mountainbike-bestemmingen google en check hoeveel een échte mountainbike kost (zeer veel, zo blijkt), deelt Israel enthousiast zijn fietsfoto’s op Facebook.

Mijn andere blogs over Italië, met onder meer Florence en Pompeii, lees je hier!🧡💜