De Natchez Trace Parkway (NTP) loopt van Nashville (Tennessee) naar Natchez (Mississippi). Wij rijden ‘m lekker tegenstrijdig andersom en beginnen onze road trip in Natchez. De 444 mijl (714 kilometer) lange weg loopt volledig door het bos en zou (volgens diverse bronnen) schilderachtig mooi moeten zijn. Naast Mississippi en Tennessee loopt de weg ook een piepklein stukje door (Sweet Home) Alabama. Meer dan genoeg reden om deze weg te moeten en zullen rijden.

• 

• 

Voor dag één heb ik (ietwat overambitieus) allerlei interessante stops voor onderweg uitgezocht, waaronder een korte hike door het moeras en Indiaanse heilige vlakte. Heel stiekem wil ik ook nog heel graag een stop maken in Jackson, dat sinds het lezen van The Help een onverklaarbare aantrekkingskracht op me heeft.

• 

• 

Koppig als ik ben sta ik erop dat we alle stops doen én een all American Dinner zullen vinden in Jackson. Allemaal heel erg leuk, maar het neemt ook veel tijd in beslag. Snel maar weer terug naar de NTP dus, waar we in een half uurtje de ‘mini-hike’ door het Tupelo-Baldcypress Swamp lopen. De namiddagzon in het moeras zorgt inderdaad voor een sprookjesachtig tafereel.

• 

• 

Terug in de auto vertelt de navigatie ons dat Tupelo (onze overnachtingsplek) nog drie uur rijden is. Het begint al wat te schemeren en het valt me nu pas op dat de weg niet verlicht is. Het stikt hier van het wildlife en ik realiseer me dat ze met het vallen van de avond ongetwijfeld in grote getallen in beweging gaan komen. De hoeveelheid road kill langs de weg duidt er bovendien op dat auto’s en de natuur hier niet altijd goed samengaan.

• 

Om mogelijke wildlife moord en ander soort narigheid te voorkomen besluiten we bij de eerst volgende mogelijkheid de NTP, hoe mooi ook, te laten voor wat die is en de laatste uren over de openbare weg te rijden.

Briljant plan, maar die eerstvolgende mogelijkheid laat erg  lang op zich wachten en als hij zich dan eenmaal aandoet brengt die ons naar een zo mogelijk nog donkerdere weg, die ons na een half uur rijden weer terug leidt naar de blijkbaar onvermijdelijke NTP.

Er zit niets anders op. We zullen de hele weg af moeten rijden om bij de AirBnB in Tupelo te komen. Onderweg is er geen accommodatie, dus erg veel alternatief, anders dan in de auto slapen, is er dus niet.

• 

De drie uur op de navigatie voelen als drie dagen en de seconden tikken onmogelijk langzaam voorbij. Ik zit met samengeknepen billen op mijn stoel, speurend naar lichtgevende ogen in het donker. Iedere paar minuten spot ik wel een paar ogen en bid ik dat ze langs de kant van de weg blijven staan.

Net als ik moe begin te worden van de constante alertheid en een beetje terugzak in m’n stoel, staat er plots een groot mannetjes hert op het midden van de weg. Met piepende banden remmen we en net op tijd schiet hij, ogenschijnlijk onaangedaan, de berm in.

M’n hart bonkt in m’n keel en de overige twee uur breng ik zo mogelijk nog verstijfder op de passagiersstoel door.

Als we die avond zonder bloed aan de muur (auto) in Tupelo aankomen, zijn we uitgeput. Twee biertjes later (ten behoeve van de ontstressing) vallen we als babies in slaap.

• 

De volgende dag nemen we geen enkel risico en rijden we in een ruk door vanuit Tupelo naar Nashville; het tweede gedeelte van de NTP.

We reden de NTP op een roadtrip door de zuidelijke staten (Texas, Louisiana, Mississippi, Tennessee en Arkansas) van de VS. Over deze reis blogde ik ook in ”Music City” Nashville on a budget, Murals in Nashville en Op krokodillenjacht in het Manchac moeras!❤