We ontmoeten Julie bij een benzinepomp op een paar kilometer van het moeras. ‘Ach uit Nederland!’, roept ze enthousiast als we elkaar een hand geven. ‘Dan kan ik eindelijk weer eens Nederlands praten’, gaat ze verder. Julie is Vlaamse en woont sinds een jaar met haar Floridaanse man in New Orleans. Ze is fotografe en leidt daarnaast kajaktochten door de moerassen. En laat dat laatste nou hoog op onze bucketlist voor Louisiana staan.

Als de kajaks eenmaal zijn uitgeladen, we onze telefoons in een waterproef plastic zakje hebben gestopt en onszelf in een zwemvest hebben gehesen, staan we te popelen om op weg te gaan. Na een korte veiligheidsbriefing is het dan echt zo ver en glijden we met onze kajaks het water in!😊

• 

Het is winter in Louisiana, wat betekent dat de bomen kaal zijn (maar zeker niet dood, zo verzekert Julie ons) en veel moerasbewoners (lees: krokodillen) hun winterslaap houden. ‘Maar ze zijn er wel degelijk en laten zich zo af en toe zien’, lacht Julie. ‘Handen binnen boord dus, want als ze zich bedreigd voelen bijten ze’, vervolgt ze. Oke, denk ik, wat als ik er per ongeluk een krokodil ‘aankajak’ en ‘m uit z’n winterslaap haal? Ik kan me niet voorstellen dat ze daar heel blij van worden. Nou goed, ze horen ons vast wel aankomen. Toch?

Het moeras is heerlijk stil en we peddelen rustig in onze eenpersoonskajaks achter Julie aan. Het kabbelende water, het geluid van de vogels en het ritselende riet maken me merkwaardig rustig in een bad vol predators.

• 

• 

Zo nu en dan stopt Julie om iets te vertellen over het moeras. Zoals dat de bomen onder water met elkaar verbonden zijn, waardoor ze met elkaar kunnen communiceren en elkaar van voedsel kunnen voorzien. Later zal ik leren dat er een beestje in het moeras leeft dat natuurlijk en onnatuurlijk afval verwerkt en daarmee de omgeving intact houdt. Het blijft me verbazen hoe alles in de natuur met elkaar in verbinding staat; een purpose heeft.❤

• 

Julie vertelt ook over de old skool krokodillenvangst, wat hier tot op de dag van vandaag gepracticed wordt. Jagers bevestigen hun vallen onder water aan de boomstammen en varen af en toe een rondje door het moeras om te kijken of ze een ongelukkige krokodil gevangen hebben. Die dan nog leeft en moet worden doodgeschoten

• 

Als vegetarier en hardcore dierenliefhebber vind ik het moeilijk om dat niet als cruel en onnodig te veroordelen. Volgens Julie is de krokodillenvangst onderdeel van een eeuwenoude cultuur en beschouwen veel mensen het als onderdeel van hun identiteit, wat het er voor mij niet minder sneu en onnodig op maakt..

• 

We komen die dag (helaas?) geen krokodillen tegen. Toch vind ik de winter een ideale tijd om de moerassen te bezoeken. Het is dan misschien niet zo ‘levendig’ als in de zomer, maar het water is helemaal voor jou alleen, het is er mugvrij en de temperatuur is aangenaam rond de 15 graden.

Het Manchac moeras lag op de route van een roodtrip door de zuidelijke staten (Texas, Louisiana, Mississippi, Tennessee en Arkansas) van de Verenigde staten. Over deze reis blogde ik ook in ”Music City” Nashville on a budget, Murals in Nashville en Wildlife dodgen op de Natchez Trace Parkway!❤