Als een bezetene rijdt de jonge chauffeur ons in een klein busje richting de Vesuvius. Nog geen tien minuten later stopt hij met piepende remmen achter een veel grotere bus waar duidelijk The Vesuvius Express op staat. De bus vertrekt ‘ NU!’ had de man die ons de kaartjes verkocht gezegd. Komt dat even goed uit, dachten wij, en hoe luxe toen we met de chauffeur als enige in het lege busje stapten. Maar op de kruising bonjourt de man ons het busje uit en wijst dringend naar de grote bus voor ons, waar we door een zeer chagrijnige buschauffeur worden verwelkomd. Blijkbaar vertrok de bus niet ‘NU!’, maar vijf minuten geleden, en moest alles op alles gezet worden om de laatste veertig euro van de dag nog binnen te harken.

Tips please..
De nieuwe chauffeur wuift ons met een onvriendelijk gebaar naar het achteren van de bus. Als we zitten zien we een bordje hangen waarop staat dat het tippen van de chauffeur zeer gewaardeerd wordt. We kijken elkaar aan, tsja, dat kan hij wel vergeten.

Verlaten uitzicht
Voor zijn driving skills zou de chauffeur overigens zeker een tip verdienen. De bus zigzagt op slingerweggetjes naar boven en de man moet al zijn kracht in de strijd gooien om het stuur snel genoeg te laten draaien. We maken snel hoogte en bewonderen het uitzicht over de baai. Langs de weg zien we verlaten barretjes en pizzeria’s. Ooit had deze weg helemaal in het teken van de Vesuvius gestaan, zo lijkt het tenminste.

Alleen op de vulkaan?
Als we  boven de bus uitstappen ben ik blij dat ik m’n winterjas, sjaal, wanten en wandelschoenen aan heb. De wind is hier onverbiddelijk. De onaardige chauffeur zegt wel drie keer dat de laatste bus om half vier vertrekt en als we aan de tocht naar boven beginnen, waar de kou ons in het gezicht slaat, begrijpen we waarom, hier wil je ’s avonds niet vast zitten.

• 

Gapend gat
We lopen een minuut of twintig over een steil gravelpad en eenmaal boven staren we vanachter een hekje de diepe krater in. De wolken die boven de vulkaan hangen hebben veel weg van rook, wat ons een enigszins onheilspellend gevoel geeft.

• 

De krater is massive, maar dat deze ogenschijnlijk onschuldige berg voor zoveel leed heeft gezorgd is nu nauwelijks te bevatten. De vulkaan lijkt de rust zelve.

• 

• 

Living on the edge
Ik kan me niet anders voorstellen dan dat de actieve vulkaan invloed heeft op het leven hier. Eerder las ik al dat de vulkaan de voornaamste reden is waarom Napolitanen er een cynisch optimistische levenshouding op nahouden. Wat me doet denken aan Tel-Aviv, waar zo’n zelfde optimistische, pluk-de-dag mentaliteit heerste.

• 

• 

Als we na een uur rondlopen aan de terugweg beginnen danken we de weergoden dat de regen gisteren is gevallen en niet vandaag, want dat zou dit bezoek letterlijk en figuurlijk in het water hebben doen vallen..❤

Aan de Amalfikust bezochten we naast de Vesuvius ook Napels en Pompeii. Over Pompeii blogde ik al in terug naar de Romeinse tijd in Pompeii!