Voordat ik in Monterrey in het vliegtuig naar Mexico City stap zegt Israel het nog maar eens ‘ga nou alsjeblieft in de vrouwencoupé zitten’ en ‘laat het hostel een taxi voor je bellen hè’. Hij kent me inmiddels een beetje en weet dat mijn overtuiging dat er überhaupt geen aparte coupé voor vrouwen en kinderen in de metro zou hoeven zijn, genoeg reden voor me is om er niet in te stappen. En bovendien heb ik altijd het idee dat ik opgelicht word door taxichauffeurs, officieel gebeld door een zogenaamd betrouwbaar hostel of niet. Israel (en veel Mexicaanser komen ze niet) z’n onrust maakt echter indruk op me, en later die dag besluit ik een keer niet koppig te doen en gewoon in de vrouwencoupé te stappen.

Alleen in de grootste Spaans sprekende stad ter wereld
Maar vrouwencoupé of niet, zo veilig als ik me een paar weken eerder in het gezelschap van Israel had gevoeld in Mexcio City, een stad die door bijna negen miljoen mensen als thuisbasis geldt, zo bewust ben ik er nu van mijn alleenheid. Het metrostation is volgepakt met mensen en het is er ontzettend warm. Mijn backpack maakt dat ik onmogelijk incognito kan zijn en verraadt dat ik al mijn bezettingen (paspoort, geld, bankpassen en kopieën van dat alles) bij me draag. Kwetsbaar voel ik me er. Maar goed, niets wat ik daaraan kan doen, behalve faken dat ik super zeker ben van mijn zaak. Blik vooruit en doen alsof ik de weg van het metrostation naar het hostel op m’n duimpje ken. En thank god gaat dat best oké.

De pittoreske hoofdstad ❤
Eenmaal veilig aangekomen in het hostel kan ik die backpack in ieder geval lozen en de helft van mijn waardevolle bezittingen in een kluis stoppen. Het is hoog tijd om het meeste uit mijn ene middag alleen in Mexcio City te halen. Aan het begin van mijn reis door Mexico had ik hier samen met Israel de authentieke buitenwijken Coyoacán en San Ángel bezocht. Twee wijken die gekenmerkt worden door rust (relatieve rust, want het blijft wel Mexico City natuurlijk), pittoreske kerkjes en pleintjes, fonteinen en markten waar traditionele handicrafts en street food werd verkocht. Vandaag stond echter een bezoek aan het échte centrum centrum van Mexico City op de planning.

Het centrum centrum 
Ik merk direct dat het hier rauwer en onpersoonlijker is dan in de buitenwijken. Tegelijkertijd is het hier ook heel echt. Want waar het leven in San Ángel en Coyoacán in het teken stond van samen eten en drinken op straat, is men hier, en dat vind ik zelf typerend aan het stadsleven, met zichzelf bezig. De middenklasse die tracht om strak in (mantel)pak op weg naar werk die ene metro nog te halen. Ouders die op een druk plein vol straatartiesten en bandjes proberen hun kinderen in het oog te houden. En zwervers die bij iedere langslopende toerist om wat kleingeld bedelen. De straten in de buitenwijken werden gesierd door mango- en tacokarretjes, terwijl hier de grote Amerikaanse ketens overheersen.

Drukte Vs. Rust
Het beroemde nationale theater Belles Artes (zie coverfoto), dat zowel van buiten als van binnen prachtig bleek te zijn, was mijn eerste stop op deze aangenaam warme middag. Belles Artes is gelegen aan een druk plein waar je het zou gek niet kon bedenken of het was er aan de hand: muziek, eten, dans, goocheltrucs, oude mensen, spelende kinderen, verliefde stelletjes, locals en toeristen. De rust binnen in Belles Artes stond in sterk contrast met de hectiek van buiten. Grote lichtkleurige zuilen, schilderijen en foto’s maken dat je je hier in een museum waandt en het is dan ook niet moeilijk voor te stellen hoe de dansers en toneelspelers die hier wekelijks optreden steeds opnieuw geïnspireerd raken door deze bijzondere plek.

Zonsondergang vanaf de 44e verdieping
Ik bedenk me dat Belles Artes van bovenaf ook heel mooi moet zijn en besluit  de stad vanuit een ander perspectief te aanschouwen. De 183 meter hoge Torre Latinoamericana heeft een observatiedesk op de 44^e verdieping van waaruit je over de hele stad kunt uitkijken (tenminste, als je geluk hebt en een windje de smog tijdelijk voor je weg wil blazen). Beneden zorgt een enorm lange rij toeristen voor wat oponthoud en het duurt dan ook even voordat ik volgepropt in een lift met Aziaten het observatiedek bereik. Aldaar zet de zon net langzaam de daling in en op een bankje voor een groot glazen raam zie ik de zon, die de stad eerst nog even prachtig rood en oranje kleurt, langzaam achter de wolkenkrabbers zakken.

Als perfecte einde van mijn dag diner ik die avond met heerlijke krokante churros, want waarom ook niet denk ik helemaal happy de peppy van alle indrukken die ik vandaag heb opgedaan.

’s Avonds in bed denk ik na over hoe anders het is om een stad alleen te bezoeken als in het gezelschap van een reisgenoot. In m’n eentje kijk ik continue om me heen, zoeken m’n ogen mooie en bijzondere dingen en laat ik mezelf opgaan in de waan dat ik hier voor heel even een local kan zijn. Met een reisgenoot wordt mijn energie ook opgeëist aan het voeren van gesprekken en het volgen van wijzende vingers die me iets anders willen laten zien. Zo’n prachtige zonsondergang met iemand delen is geweldig, maar of ik de magie ervan net zo kan appriciëren als wanneer ik ‘m enkel en alleen in het anonieme gezelschap van mezelf deel, dat denk ik niet. ❤