Het motregent in San Sebastián. Maar na drie dagen 38 graden Madrid en een 6,5 uur durende busrit klinkt oer-Hollands weer me als muziek in de oren. Er staat een hike langs de kust van San Sebástian naar Pasaia op de planning en Israel en ik zijn daarom al vroeg uit de veren. Ik hijs me in een veel te uitgedoste hikersoutfit en trek de wandelschoenen aan die ik nu al vier dagen speciaal voor vandaag onhandig met me meezeul. Als er ook maar enige kans is op een mogelijkheid tot hiken lap ik mijn zelfopgelegde pakregel less is more graag aan m’n laars. Comfort, efficiëntie en enige vorm van modebewustheid zijn plots van ondergeschikt belang, als de hele handel maar mee kan.

• 

• 

Relaxte zielen op Surfers Beach
Na het ontbijt lopen we richting het startpunt van onze hike. Onderweg komen we langs het surfersstrand waar jong en oud zich klaar maakt om zich over te leveren aan de onvergevende donkerblauwe golven. Men is er relaxt en loopt er op blote voeten. ‘Gevaarlijk toch?’ zeg ik al wijzend naar de ogenschijnlijk kwetsbare roze voeten op het asfalt. Jazeker, maar dat hoort er nu eenmaal bij, vindt Israel.

Stilmakend uitzicht over San Sebastián
De hike begint steil, maar ons zwoegen wordt al snel beloond met een prachtig uitzicht over de baai. Dit wereldberoemde uitzicht is hetgeen me naar deze plek heeft getrokken en het voldoet in alles aan mijn verwachtingen. Zelfs de mist en de grijze lucht weten mijn euforie niet te dempen.

• 

• 

• 

Hiken met tieners & wereldverbeteraars
We lopen door en komen luidruchtige groepjes tieners tegen. Inclusief boxen met harde r&b-muziek, geduw en getrek en hier een daar een stoere opmerking in het Baskisch die ik niet versta. Een paar honderd meter verderop vinden we de restanten van de consumerende tieners. Lege zakjes chips en plastic flesjes water. We irriteren ons eraan, en bij mij blijft het daar ook bij, gevaarlijke sfeerverpestende irritatie. Israel pakt echter een lege plastic zak uit zijn rugzak en begint het afval op te ruimen. De plastic zak bindt hij aan zijn backpack. Ik bewonder de kleine wereldverbeteraar in hem en vertel hem dat nog maar eens. ‘Alle kleine beetjes helpen toch?’ zegt hij nonchalant. Superwaar vind ik, maar toch zijn de keren dat ik me ertoe heb kunnen zetten andermans vuil op te ruimen op één hand te tellen.

De hoge kliffen van Spaans Baskenland
Onze irritatie vergeten we als we onze weg vervolgen langs de prachtige hoge kliffen van de Spaanse noordkust. In de diepte slaat de zee verwoestend tegen de rotsen. Meeuwen vechten tegen de wind op zoek naar een lekker visje en wij genieten van de begroeide groene hellingen en de kleurrijke bloemen. Waarschijnlijk vanwege het slechte weer is de rust inmiddels wedergekeerd op het pad. Af en toe komen we een eenzame pelgrim tegen op weg naar Santiago de Compostella. Magisch vind ik dat en ik zeg hen dan ook enthousiast gedag. Als we na drieënhalf uur wandelen bijna ons einddoel hebben bereikt, wacht ons nog een laatste prachtig uitzicht over een reeks achter elkaar liggende groene kliffen (zie coverfoto). Ze zijn in de mist gehuld, maar dat maakt ze niet minder mooi, integendeel. We maken een foto van onze bezwete lijven en lopen daarna moe maar voldaan langs een trots in de wind wapperende Baskische vlag het vissersdorpje Pasaia binnen.

•