Belgrado was anders. Het was rauw en in your face Balkan. Het was de Balkan zoals ik het me had voorgesteld. Men was er onpretentieus en deed niet lief tegen me omdat ik toerist op m’n voorhoofd had staan. Ik sliep er in een vreselijk party hostel met één badkamer (inclusief wc) voor een man of twintig. Ik kan je vertellen dat is te weinig. Zeker als je ’s ochtends heel nodig moet plassen en de persoon voor jou besluit om eens lekker uitgebreid te gaan douchen. ’s Nachts knalde de housemuziek vanuit de kelder door het hostel. Er gold een ongeschreven regel die zei dat de muziek aan mocht blijven totdat iemand er iets van zei. En dat was ik dan.

Syrische vluchtelingen op een Servische camping
De avond voordat ik vertrok maakte ik een praatje met Josh, een Britse jongen die het hostel bemande. Hij hoopte morgenvroeg door te kunnen reizen naar Boedapest, dat zij als er nog een plekje over was in de auto. Er werd op de deur geklopt en er kwamen twee kleine jongetjes binnen. Voor het hostel was op een groot grasveld een camping opgezet voor vluchtelingen uit het Midden-Oosten, Syrië voornamelijk. Men sliep er in goedkope tentjes en douche- of toiletfaciliteiten heb ik niet kunnen ontdekken. Of ze misschien een glaasje water mochten hebben, vroeg de oudste van de twee. ‘Natuurlijk’, zei Josh, ‘ga daar maar even zitten’ zei hij wijzend richting de hostelhuiskamer. Hij vulde twee glaasjes water en samen keken we hoe de kinderen met de hostelkatjes speelden.

Bussen naar Nis en Sofia
De volgende ochtend vertrok ik met de bus richting Nis, waar ik over zou stappen op een andere bus naar eindbestemming Sofia. Ik had van te voren uitgezocht hoe laat mijn bus zou vertrekken en mijn ticket had ik in mum van tijd geregeld met mijn laatste Servische dinars. Ik verdeed mijn tijd door wat rond te dolen op het station. Nadat ik m’n bagage veilig in het ruim van de bus had opgeborgen en de buschauffeur optrok begon mijn maag heftig te knorren. Ik bedacht me dat ik wel een broodje (of nog beter een stuk burek) had kunnen kopen in de verdane tijd. Te laat. Misschien tijdens de tussenstop.

Chaos ten top op het busplatform van Nis
Toen we na een uur of wat rijden in Nis aankwamen was het één grote hectische bedoeling op het busstation. Het duurde bovendien even voordat ik doorhad dat we op mijn transferbestemming aan waren gekomen. Overal stonden grote en kleine busjes te wachten op verse passagiers en werd naar elkaar geschreeuwd. De chaos was besmettelijk en ik vroeg gehaast aan iemand in uniform waar ik mijn bus naar Sofia kon vinden. Mijn stresslevel bereikte een hoogtepunt toen de official druk begon te wijzen en me gehaast meetrok naar een klein busje aan de andere kant van het station. Blijkbaar hadden we haast. De bus kon ieder moment vertrekken.

Zonder backpack geen feest
Ik koos voor een plekje voorin het busje rechts naast de chauffeur, dat leek me een veilige keuze. Toen ik na een paar minuten uitpuffen weer helder kon denken, sloeg de schrik me om het hart, mijn backpack! Kak, kak, kak, die lag nog in de andere bus. Geschrokken rende ik het busje weer uit en probeerde in de drukte mijn eerste bus terug te vinden. Gelukkig, hij stond er nog. Toen ik er aankwam was de bus helemaal leeg en stonden de deuren naar het ruim wagenwijd open. Er lag nog één stuk bagage in, mijn backpack. Godzijdank. De buschauffeur stond nog bij zijn lege bus te wachten en wees grijnzend naar mijn backpack. Ik lachte als een boer met kiespijn terug.

Internationale liefde & hoge nood
Het was gezellig druk in het kleine busje, met naast me een Bulgaarse moeder en zoon en achter me een wat oudere Britse dame. Verder voornamelijk alleenreizende jongeren die hun liefje aan de andere kant van de grens op gingen zoeken. Zo stelde ik me dat voor tenministe. Door de hectiek op het station was er geen gelegenheid geweest om een broodje te kopen en tot overmaat van ramp moest ik na een half uurtje bussen opeens ontzettend nodig plassen. Volgens Google Maps zou het nog een paar uur duren voordat we op de plaats van bestemming zouden aankomen. Maar wie weet, misschien waren er bij de grensovergang wel toiletten.

Paspoortpret bij de Bulgaarse grens
Toen we na twee uur rijden bij de Servische grens met Bulgarije aankwamen stond het busje eerst een half uur stil zonder enige zichtbare vorm van vooruitgang. Onze buschauffeur was met onze paspoorten in het kleine grenshokje verdwenen waar de douaniers de vijftien paspoorten schijnbaar van voor tot achter aan het doorpluizen waren. Ik wipte van m’n ene bil op de andere en vervloekte de busreis, mijn medepassagiers en vooral de chauffeur. Als de vervloekte chauffeur dan uiteindelijk naar buiten komt lopen stapt hij in, deelt onze paspoorten uit en rijdt de bus tien meter naar voren. Hij roept iets in het Servisch naar achteren en mijn medepassagiers komen in beweging. Ik volg ze braaf en blijf tegen beter weten hopen op een toiletgelegenheid in deze sombere overgang naar het veelbelovende Bulgarije. Natuurlijk is die er niet en tien minuten later zit ik alweer in het busje. Mijn paspoort is goed genoeg bevonden door de chagrijnige Bulgaarse douanier, dat dan weer wel.

Een eenzaam busstation in Sofia
Het is inmiddels donker als we een uur later aankomen op het lege busstation van Sofia. Plassen hoef ik inmiddels niet meer en dat is meestal geen goed teken. Ook zonder blaasontsteking lijkt me deze reis spannend genoeg. Gisterenavond had ik al uitgebreid geresearched naar een slaapplek. Ik vond een superleuk hostel in het centrum van de stad. Maar ik besloot avontuurlijk (lees koppig) te doen en op de bonnefooi naar het hostel te gaan. Omdat ik gesloopt ben loop ik gelijk op een taxi af. Het adres wat ik godzijdank nog net wél op een papiertje had geschreven laat ik aan de chauffeur zien. Hij tikt het adres in in zijn navigatiesysteem, zet de auto in de versnelling en geeft gas. Onderweg wisselen we geen woord.

Hosteldrama met een glimlach
Als de taxi na tien minuten stopt zie ik inderdaad op een schattig gebouwtje een klein bordje met de naam van het hostel hangen. Ik betaal, pak m’n rugzak maar laat expres mijn backpack nog even in de achterbak liggen. Ik bel aan bij het hostel en in no time komt er een vriendelijk meisje naar buiten gelopen. ‘Hi!’, zeg ik meer dan opgelucht. Ze zegt vriendelijk gedag terug en dan ‘I’m really sorry we are completely booked tonight’. Wat? Ik kan wel janken. Ik ben kapot en ik wil alleen maar slapen. Kan er echt niet nog één iemand bij? Ik kan ook wel op een bank of op de grond liggen? Nee sorry, dat kan echt niet. ‘Morgen is er waarschijnlijk wel plek’, zegt ze nog als ik me omdraai en terugloop naar de taxi.

Een ongelukkige Bulgaarse taxi-chauffeur
De chauffeur kijkt me verbaast aan als ik weer in de taxi kom zitten. Onderweg naar het hostel zag ik een goedkoop uitziend hotel en ik vraag of hij me daarheen wil brengen. Maar de arme man spreekt geen Engels en begrijpt me niet. Hij wijst naar zijn navigatiesysteem en dan naar het hostel. Ik schud m’n hoofd en zeg ‘full, hostel is full’. De chauffeur schud nog wat meer met z’n hoofd, heft zijn armen in de lucht. Hij is overduidelijk ten einde raad. Ik voel dat dit ‘m niet ga worden dus ik stap uit en laat de chauffeur mijn backpack aan me overhandigen. Hij is niet blij met de situatie en ik heb een beetje met ‘m te doen. Maar niet zoveel als met mezelf.

Toiletgeluk in Bulgarije
Mijn gevoel voor richting is goed, maar in het donker lijkt alles zo op elkaar. Als ik de taxi hoor wegrijden begin ik te lopen en na een minuut of tien bereik ik de hoofdweg waaraan ik het hotel heb zien liggen. Was het nou links of rechts bij dit kruispunt? Ik kies voor rechts en halleluja, na een paar minuten vind ik het hotel. Ik kan wederom wel janken. Maar nu van blijdschap. Binnen een kwartier zit ik op een mooie (toch niet zo’n goedkope) hotelkamer en hoef ik nog steeds niet naar de wc. Ik drink twee flesjes water en besluit dat we morgen wel zien hoe de situatie ervoor staat. Midden in de nacht word ik echter al wakker met enorme hoge nood. Zo hoog dat ik bijna in bed plas. Ik ren naar de wc en met een intens gelukkig gevoel trek ik de deur achter me dicht.

Eigen ervaring?
Ben jij ook in Belgrado of Sofia geweest? Of ken je een mooi plekje in Servië of Bulgarije dat ik ook zo moeten bezoeken? Deel dat dan met me in een reactie hieronder! 🙂

Ik kwam in Belgrado terecht op mijn reis per trein vanaf Amsterdam naar Athene. Deze reis begon op Amsterdam centraal, van waaruit ik per trein naar München en vervolgens per bus naar Zagreb en Belgrado reisde. Vanuit Sofia nam ik de trein naar Thessaloniki, Trikala en de wereldberoemde kloosters van Meteora, om uiteindelijk in het historische Athene mijn reis te eindigen. ❤